"Zeg maar" verdringt "of zo" werkelijk "vet echt"

Geen commentaar

Mijn reisgedrag, d.w.z. zonder auto, noopt mij om vaak de bus te nemen. En daar word ik heel gezellig onderhouden door mijn medereizigers, niet in het minst door de wat jongeren onder hen. Niet gehinderd door bescheiden gedrag laten zij de medereiziger meegenieten van de onderlinge conversatie en daarbij valt mij op dat het fenomeen van modewoorden net als in vroeger jaren hoogtij viert. Zo hoor ik al vele jaren, overigens ook binnen mijn eigen gezin, vooral toen de kinderen nog in de puberteit waren, dat alles met nadruk "echt" is, ook al twijfelde ik daar nooit aan; met nadruk werd gesteld dat het echt was. En vroeg ik of het echt echt was, dan werden ze woedend op me. Vroeger kon ik mijn oude moeder ook altijd zo boos krijgen; zij gebruikte als vulwoorden steeds: "ik zeg", of "zij zegt" en dan vroeg ik wel eens om te pesten: "O ja, zei je dat", en dan sprong ze ook direct op de kast. Maar goed, ik dwaal af.
Want waar het mij nu om gaat is dat die modewoorden soms kunnen persisteren in het dagelijks gebruik, zoals de uitdrukking "echt" en "mijn ding". Maar tot mijn verbazing merk ik dat alle modewoorden heden zijn verdrongen door de uitdrukking "zeg maar"; het gebeurde in minder dan geen tijd, je hoort het on en te pas (uitdrukking van mijn vriend Dick). Laatst telde ik het aantal keren dat iemand "zeg maar" zei; een student die iets over zijn project vertelde aan een medestudent en hij zegmaarde minstens drie keer per minuut. Maar ook laatst bij een aantal vergaderingen merkte ik dat een, niet eens zo jong medebestuurslid zegmaarde dat het een lieve lust was. Mijn zoon Peter probeerde ooit tevergeefs het woordje "mieters", uit de grijze oudheid, opnieuw te introduceren. Nou ja, ontiegelijk, enorm, überhaupt, dus, de modewoorden uit mijn jonge jaren hebben hun normale plek in de taal hervonden. Misschien gebeurt dat ook wel met "vet", volgens mij een synoniem voor dik en als zelfstandig naamwoord voor onderhuids adipeus weefsel, zeg maar, spek.