Rinse goudreinetten voor de appeltaart en appelflappen

Het appeltaartje, al half verorberd

Eerder zei ik al dat ik die ouderwetse goudreinetten zo heerlijk vind in de appeltaart. Vrijdag heb ik een appeltaartje gebakken (een kleintje maar hoor). Ik had zoon Peter een e-mailtje gestuurd dat hij maar moest langs komen; hij is net zo gek als ik op warme appeltaart. Maar gelukkig kwam hij niet (hij zag het bericht te laat) zodat ik de helft al op had toen ik naar bed ging. Van de andere helft heb ik een klein stukje laten liggen voor Roos en de rest had ik meegenomen om op weg naar Kropswolde/Nieuweschans in de trein op te eten met een kop koffie uit de thermosfles (ja ja, zo komt Jan Splinter door de winter).
Toen ik hem proefde wist ik weer waarom ik al die moeite gedaan had. Die rinse smaak van goudreinetten is zo bijzonder; het is echt vreselijk dat je die appels niet meer kunt kopen in de winkel. De nieuwe rassen hebben veel minder smaak helaas; maar zien er wel veel mooier uit; het lot van zoveel groenten en fruit, denk maar aan de kersen en de aardbeien; zien er prachtig uit maar hebben geen smaak meer.
Bij het doorproeven kwam ook de smaak van de appelflappen zoals m'n moeder die decennia geleden maakte weer naar boven. Die maakte ze ook van deze appels. Volgende week ga ik proberen om appelflappen te maken. Ik zal m'n zonen waarschuwen als ze gelukt zijn. Beetje vroege oudejaarsavond zal ik maar zeggen.