Mijn ontmoeting met Sylvia Kristèl

Portret geplukt van Internet

Dit weekend las ik het overlijdensbericht van Sylvia Kristèl, vooral bekend geworden met de film Emmanuelle. Je zag dan ook foto's van haar uit die film; een frêle, kwetsbaar meisjesfiguur. Dat is niet het beeld dat ik van haar had, integendeel. De film Emmanuelle heb ik nooit gezien en hoef ik ook niet te zien. Wèl herinner ik haar van een eerste optreden op TV in een show van de inmiddels al lang vergeten Willem Duys. Ze was toen misschien een jaar of achttien. Met een enigszins brutale zelfverzekerdheid gaf ze recht voor z'n raap aan dat ze beroemd zou worden. Niet dat ze het wilde worden maar gewoon dat ze er niet aan twijfelde dat ze dat zou worden. En dat is ook gebeurd begreep ik o.a. uit wat er nu in de krant over haar wordt geschreven. Die heldere oogopslag van haar met die opmerking is mij altijd bijgebleven. De film Mata Hari waarin zij de titelrol speelde heb ik gezien; heeft niet veel indruk op me gemaakt.
Een jaar of twintig geleden heb ik haar ontmoet in de trein. Ik zat in zo'n ouderwetse eersteklas coupé en daar kwam een jonge vrouw de coupé binnen gestrompeld met een zware koffer, dus ik hielp even en zag dat ze Sylvia Kristèl was. Toen we weer zaten vroeg ik haar of ze degene was die ik dacht dat ze was. En dat beaamde ze in alle bescheidenheid. Dat was voor mij de gelegenheid waarvan ik niet had gedacht dat ik die ooit zou krijgen en ik heb haar gezegd dat ik haar destijds bewonderd had vanwege die onbevangenheid destijds bij Duys waarmee ze haar eigen succes tegemoet zag. Ze vond het achteraf bij nader inzien wel wat onbescheiden.
Ach, en toen vertoonde ze wat diva-gedrag dat ik haar absoluut niet kwalijk nam; ze vroeg of ik het goed vond dat ze een sigaret opstak in de niet-roken coupé waar we zaten; ze begon te zwetsen over een zekere Filipe alsof ik zou weten wie dat was en over dat ze er van langs zou krijgen van haar moeder. Ik heb het geamuseerd aangehoord.
In Utrecht CS hielp ik haar de trein uit; jaren later las ik dat ze slokdarmkanker had; tja dat zijn helaas de akelige gevolgen van een ruig leven met sterke drank en veel sigaretten. Wat voor mij blijft is die zelfbewuste blik met die heldere blauwe ogen toen bij Willem Duys op TV.