Een parelduiker in de duinen

Parelduiker

Vandaag heb ik met Cyria gewandeld in de duinen bij Haarlem. Zij wist een duinmeertje met daarin een parelduiker; geen algemene verschijning deze wintergast. En ja hoor, daar zwom hij in de verte. Met de weergaloze kwaliteit van de Swarovski verrekijker van Cyria kreeg ik hem vol in beeld ook toen hij zich als een onderzeeër opmaakte om op de bodem van het meertje zijn voedsel te gaan verzamelen: zoetwater-kreeftjes. Fascinerende vogel. Ik zou hem voor een “rare fuut” hebben versleten met z’n witte borst en forse gestalte. We liepen verder door de duinen; bij een volgend watertje een hele serie eenden; de wintertaling met z’n gele achterwerk en grappig geluidje, smienten en vooral veel waterhoenders.

Altijd mooi die duinen; zijn toch wel mijn favoriete gebied naast de heuvels van Zuid Limburg.

Na afloop zijn we naar het filmhuis geweest waar de film over de engelse schilder Turner draaide (zou er nog iets draaiends aan te pas komen tegenwoordig; zal toch wel digitaal gaan?) Tot verbazing van Cyria viel ik tijdens de 2.30 uur durende film niet in slaap daar waar ik tijdens die kolereherrie van het jazzconcert telkens na het begin van een nieuw nummer weer wegdommelde. Een mooie film, maar als je niks van het leven van Turner weet dan snap je er niets van. Schijnt ook wel erg geromantiseerd te zijn, maar dat mocht de pret niet drukken. Ik ben dol op kostuumfilms die spelen in de de pré-autotijd.

Ik had Roos gezegd dat ze nog rustig langs kon komen voor een glaasje wijn die avond ook al zou het licht al uit zijn. Ze heeft nog gekeken en is gelukkig huiswaarts gekeerd; ik lag als een blok te pitten; wat was ik moe na die twee dagen buitenlucht.

Foto gecopieerd van deze site.