Op plekken met (grote) grazers hebben zich ontluikende boompjes weinig kans. Zodra ze hun kopjes opsteken en wat groter worden vormen ze een grazig hapje en verdwijnen al snel in een knorrende maag. Slechts indien het zaad het geluk heeft om te ontspruiten temidden van een doornbosje, heeft het boompje een kans. Bij ons zou de sleedoorn, die naar ik uit ervaring weet inderdaad een afstotende werking heeft vanwege zijn stevige en scherpe doornen, die functie vooral vervullen. Eiken konden in het verleden groeien dankzij de sleedoorn die voor de verdediging zorgt zolang het boompje nog zo kwetsbaar is. Tja, leuke hypothese nietwaar.
Maar hier op de Venen houd ik al heel wat jaartjes dit merkwaardige struikje in de gaten. Het lijkt toch geen toeval hoe deze twee planten elkaar bijna liefdevol omklemmen. Nog voordat ik deze foto nam kwam het boompje er slechts met een klein kuifje bovenuit.
Inmiddels, tien jaar na het nemen van deze foto is het boompje de ondergroeiing volledig ontgroeid, letterlijk wel te verstaan. Het is een stevige boom geworden die in dit weerbarstige landschap zijn mannetje weet te staan. Misschien heeft de onderbegroeiing ook wel garant gestaan voor winterse bescherming tegen wind en koude? Natuurlijk was dit weer op de Hoge Venen.
3 opmerkingen:
Nou had ik het wel leuk gevonden als er ook een foto van de boom bij zat zoals hij nu is :).
Ik zie geen foto. :( En als ik erop klik zegt de PC dat de link niet werkt.
Het was niet gelukt om een foto in de oude Blog bij te plaatsen. Daarom een vervolg Bloggie met een huidige foto van het boompje, speciaal voor Azgrut.
Een reactie posten